Wil je de laatste jager-verzamelaars van Tanzania ontmoeten? Dan is uitgaan om de Hadzabe-stam te zien jouw keuze.
Onze vroege ochtendstart is bijna vergeten als ik me verwonder over hoe een hobbelige rit van dertig minuten vanaf ons comfortabele hotel me in contact heeft gebracht met deze betoverende, buitenaardse wereld.
We staan op een rotspunt, misschien wel vijftig meter hoog, en kijken uit over het vlakke land dat zich zo ver uitstrekt als we kunnen zien, naar de oevers van het Eyasi-meer. Rechts van ons, op de middellange afstand, rent een kleine groep parelhoenders de struiken in. Mijn metgezellen kijken verlangend, vingerend met hun houten pijl en boog. Maar de eigenaardige vogels, die een smakelijke maaltijd zouden maken, zijn veilig buiten bereik.
De vijf jongens voor me draaien zich om en ik beoordeel ze nogmaals. Hun huid is glad en donker, hun bovenlichaam gedeeltelijk bedekt met de huid van bavianen - eerdere moorden. Slank en atletisch, zonder overgewicht, lijken ze in mijn onwetende oog tussen de tien en twintig jaar oud. Maar dit is slechts een gok: hier, in de wildernis, zijn twee werelden met elkaar in botsing gekomen en mijn veronderstellingen zijn gebaseerd op mijn eerste wereld, stedelijke ervaring.
Tanzania – niet alleen de natuur is fascinerend
Een ontmoeting als deze, met enkele van de Hadzabe stamleden, is een hoogtepunt van mijn Tanzaniaanse safari. Ja, ik verwachtte dieren, spectaculaire dieren in het wild en Tanzania heeft me helemaal niet teleurgesteld. Maar dit is een bonus, een tot nadenken stemmende ontmoeting met mensen die eenvoudig en van het land leven. Later, terug in de Land Cruiser, denk ik na over mijn eigen leven met zijn overdaad aan wereldse goederen die hier in de bush volkomen overbodig lijken.
Maar voorlopig gaan de eerste wereld en de derde op jacht – samen!
De jacht begint in Tanzania
Met de bogen op schouderhoogte waaieren vier van de Hadzabe-jongeren uit in een losse formatie en gaan stilletjes het half struikgewas binnen dat hun kamp omringt, dat bestaat uit een handvol eenvoudige grashutten. De vijfde en jongste jongen blijft achterover leunen, hetzij om voor mij te zorgen, hetzij misschien uit nieuwsgierigheid. Hij is een jaar of tien en draait zich af en toe om om me aan te kijken, maar zijn gezicht toont geen enkele emotie. De oudere jongens gaan snel en ik heb moeite om bij te blijven. Maar als ik een seintje krijg om langzamer te gaan rijden, zie ik dat een kleine vogel zich op een boomtop heeft gevestigd en dat een van de oudere jongens op het punt staat zijn pijl te verliezen met het oog op een prooi. Een zachtewhoosh begeleidt de release, maar een gefladder van veren kondigt de ontsnapping van de vogel aan. Pijlen zijn allemaal zelfgemaakt, en dus betekent een misser dat de pijl moet worden teruggevonden of dat er een vervanging moet worden gemaakt. Dit is de plicht van de jongste en onze jacht wordt stopgezet terwijl hij de boom scheen om hem te herstellen. Missie geslaagd, we gaan weer verder door de bush.
Er volgen nog twee mislukte pogingen, voordat een schreeuw aankondigt dat er eindelijk een pijl is geraakt. Ter plaatse aangekomen, zie ik dat het gevleugelde slachtoffer klein is, zo groot als een musje. Iets van die grootte raken is een bewijs van de nauwkeurigheid van de Hadzabe... maar het zal geen lunch opleveren, zoveel is zeker!
Tijd voor lunch: Fastfood in 15 minuten in Tanzania met Hadzabe-stam
Opnieuw wordt de jongste jongen in actie geroepen. Misschien verdient hij zijn overgangsritueel, want het is zijn taak om de kleine vogel te ontvederen en het hout te verzamelen waarmee de ouderen een vuur zullen maken, waarbij hij een steen en een speer gebruikt om de nodige vonk te creëren. Eenmaal gekookt, wordt de 'maaltijd' gedeeld, hoewel ik weiger. Het doden, ontvederen, koken en eten zijn in minder dan 15 minuten gedaan: in tegenstelling tot thuis is er hier geen lange koelketen. 'Je eet wat je doodt' is nog nooit een geschiktere mantra geweest, hoewel ik zeker weet dat de jongens liever een van die ongrijpbare parelhoenders hadden gehad, of de baviaan of kudu die normaal gesproken de basis van hun dieet vormen.
Cultuur en overtuigingen
Een eenvoudige, collectieve levensstijl
De Hadzabe zijn de laatst toegestane jagers van Tanzania. Naast vlees geven dieren hun huid af om te worden gebruikt als kleding en versieringen, terwijl vogelveren worden gebruikt in de pijlen. De dodelijke woestijnroos levert het serum om de pijlen te vergiftigen die de grotere dieren neerhalen. Niets wordt verspild en alles wordt gedeeld. Terwijl de mannen jagen, verzamelen de vrouwen: hun fenomenale kennis van hun omgeving wordt gebruikt bij het verzamelen van arrowroot en wilde vruchten.
Voordat we vertrekken, brengen de stamvrouwen een vreugdevol lied en dans terwijl ik nadenk over hoe lang deze boeiende mensen kunnen overleven met een levensstijl die zo haaks staat op de rest van de wereld.
Het is een vraag die ik niet kan beantwoorden. Ik kan alleen maar hopen.
Het komt erop neer?
Lake Eyasi ligt in de Great Rift Valley, ten zuiden van het Serengeti National Park en ten zuidwesten van de Ngorongoro-krater. Eyasi is een zoutmeer en de waterstanden zijn onderhevig aan dramatische veranderingen met de seizoenen: in jaren met weinig regen kan het droge seizoen ertoe leiden dat het meer bijna verdwijnt. Het kan dan te voet worden overgestoken, een handige kortere weg voor de Hadzabe, Datooga en andere stamleden die in de buurt wonen.
Om je daar te krijgen?
Als je een ontmoeting met de Hadzabe-jagers wilt opnemen als onderdeel van je Tanzaniaanse safari, contact Easy Travel vandaag om een levensveranderend avontuur te plannen. Onze uitzonderlijke medewerkers van de klantenservice houden er gewoon van om reizen op maat samen te stellen die aan uw specifieke wensen voldoen en u voor altijd herinneringen bezorgen.
